Berbat bir nesil geliyor arkamızdan, asosyal bir nesil geliyor. kendilerini tüm insanlıktan soyutlamış kendi ütopyalarında yaşayan, sanal arkadaşı canlı arkadaş sayısından fazla olan, hayatında hiç ansiklopedi karıştırmamış,
iletişim eksikliği olan, kitap okumayan, saklambaç, yakantop, körebe gibi dünyanın en keyifli oyunlarını oynamayı bilmeyen, daha önce hiç seksek oynamamış, ip atlamamış, dostluğun tanımını anlayamayan, facebook, twitter ve benzeri sitelerde sosyalleşme çabasında saçma bir nesil geliyor arkamızdan.
Geçen gün çok kızdım kendime, eve geldim bilgisayarımı açtım ve dünyam yıkıldı resmen, neden mi?? int. gitmiş, daha ne olsunnn!!! çıldırıcam falan zannettim. hemen telefona sarıldım başladım ttnet çalışanlarıyla hararetli bi tartışmaya, genel bi arıza dolayısıyla 2 gün internette giremeyecekmişiz,
Aman Tanrımm, nasıl olurrr? ben şimdi ne yaparım, nasıl vakit geçiririm??? hayat damarlarımdan biri kopmuş gibi oldum resmen, ne yapacağımı bilemedim, nasıl vakit geçireceğimi, şaşırıp kaldım yani. neyse kendimi oyalayacak bişiler buldum tabi ki, arkadaşlarım geldi, kitap okudum ailemle vakit geçirdim, tv. izledim falanlar filanlar..
Sonra düşündüm ben ne yapıyorum böyle diye, nasıl da bağlı olmuşuz şu internet denilen melete. sanki int. olmasa hiç bişiy yapamayacakmışım gibi falan geldi, dünyanın sonu sanki, kötü hissettim ama sonra oturup mantıklı bir şekilde düşününce anladım yaptığım o çokkk büyük hatayı. Tamam internete diyecek bi lafım yok tabi ki, hatta bence yüzyılın en iyi buluşu, mükemmel yani, her şey elinin altında, herşey hazır sunuluyo bize ama, bizleri çok tembel yaptı ,iletişim özürlü olduk resmen, asosyal olduk. tabi ki bende facebooka giriyorum, msn açıyorum intte çokk bolca vakit geçiriyorum ama bi nokta da kendime dur demesini de biliyorum, farkındayım bunun yani. ama işte int.o kadar hayatımızın içinde ki…bütün sosyal yaşantımız facebook, twitter, friendfeed vs. siteler olduğu için, herkesle iletişimi bu sanal ortamdan çok rahat gerçekleştirebildiğimiz için insanları görme isteğimiz bile kalmıyo kii. nasılsa biliyoruz hayattalar, iyiler, msnden konuşuyoruz, faceden resimlerini görüyoruz, yaptığı her şeyi takip ediyoruz, twitterdan durum güncellemesini falan alıyoruz. ne gerek var ki görüşmeye??? öyle değil işte yani ben buna karşıyım istemiyorum bunu, herkes fark etsin artık bu gerçeği, herkez dikkat etsin, kendine çeki-düzen versin, internetten tabi ki yararlanalım ama internetle yaşamayalım. internet vücudumuzun bi uzvu olmasın, int. olmadığında hayat sona ermesin, hayat=int.olmasın yaniii
Geçen gün mesela en son kaççç sene önce gördüğümü bile hatırlamadığım fakat neredeyse her gün msnden konuştuğun bi arkadaşımı gördüm, karşımdaydı, gerçektii!!! sarıldık birbirimize oturduk, bişiler içtik, dertleştik gezdik falan, o kadar keyifliydi ki
karşındakine dokunmak, sarılmak, gözlerinin içine bakarak konuşmak, o sıcaklığı hisettmek..
Bunları nasıl yapabiliriz ki sanal ortamda? nasıl öyle keyifli olur ki, nasıl yanındakinin yada karşındakinin sıcaklığını hissedebilirsin ki? yapmacıklık yok çünkü gerçek hayatta karşındakinin halinden tavrından bi bakışından, gülüşünden, sana sarılışından, ağzından çıkan bir kelimeden anlarsın hemen çözersin onu, gerçektir çünkü o karşındadır.
Ama int. öyle değil, istediğin kimliğe bürünebilirsin, istediğini yapabilirsin anlık hazlar duyarsın belki ama, gerçeklik yoktur çok fazla,
yapmacıktır, samimi değildir, sıcaklık doğallık yoktur
O yüzden herkes bu konuda birazcık da olsa hassas olsun. internete bağlanalım ama bağımlısı olmayalım, böyle asosyal olmayalım, iletişim özürlü olmayalım, kıymetini bilelim birbirimizin, hayatın, kendimize gelelim yani
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder