asansör seni hiç sevmiyorum!

Kapalı yerde asla kalamam, korkarım elimde değil mümkünatı yok yapamammm.  tamam öyle klostrofobi boyutunda değil belki ama korkuyorum yıne de kapalı yerlerden böyle boğulcak gibi falan oluyorum nefes alamıyorum sanki. Eskiden böyle değildim aslında sonradan edinilen bi korku bende ki. bi keresinde amcamla beraber hastanenin 23. katında mahsur kalmıştık, hayatımın en berbat 20 dakikasını geçirmiştim, hani derler ya tüm hayatım film şeriti gibi gözlerimin önünden geçti diye, aynen ondan işte. Babamın kalp krizi geçirip by-pass olduğu zamandı kadıköyde hastanedeyiz babamın yattığı odadan fb.stadı gözüküo (11.kat) benim meraklı amcam tutturdu en üst kata çıkıp bakalım diye. yalnız şöylede bir durum var hastanede merdiven kullanılmıyor yani var ama kitli tüm iniş çıkışlar geleni geçeni kontrol maksadıyla asansörle yapılıyor. bindik asansöre çıktık hastanenin 23.katına (son 5 kat kullanılmıyor bile) üzerimizde cep telefonu bile yok hepsini odada bıraktık, nasılsa hemen bakıp gelecektik ya.  neyse indik asansörden gördüğümüz manzara karşısında resmen dumur olduk, bu katlar kullanılmadığı için heryer kitli  küçücük bir alan merdiven bile yok yani! camdan gözüken tek şey otoban gibi saçma bir yol, neyse dedik inelim aşağıya  basdık düğmeye asansörün gelmesini bekliyoruz, bekliyoruz daa gelmiyo kii, tam 22.kata geliyor heh bu kez oldu diyoruz ama 23. kata çıkmıyor. kahretsin ki çıkmıyor, bunları yazarken bile resmen nefesim kesiliyor o berbat 20 dk.yı yaşıyor gibi oluyorum. amcamın bile yüzünün rengi değişti tabi bana çaktırmamaya çalışsada anlıyorum onunda panik olduğunu korktuğunu, bildiğim tüm duaları falan okuyorum yalvarıyorum resmen asansörün gelmesi için. neyse iğrenç bir 20 dk. sonunda aşağıdan birilerinin aklına geliyoruz nihayet ve bizi gelip alıyolar ordan. odaya geldiğimizde resmen sinir ve korkudan ellerim falan titriyordu, babam o hasta haliyle bir de beni sakinleştirip rahatlatmaya falan çalıştı, hatta tüm hastane çalışanları beni sakinleştirmek için adeta işbirliği yaptılar. off çok kötüydü, çok korkunçtu, uzun bi süre değil asansöre binmek yanından bile geçemedim, ama korkuların üzerine gitmek gerekirdi ki geçsinler…neyse bir zaman sonra yanımda çok güvendiğim kişiler olursa binebildim, uzun bir sürede kalmadım asansörde artık iyice rahatlamıştım hatta bir gün okuldayım dedim ki bu kez tek binicem artık korkmuyorum, korkucak bişiy yok ki. akabinde bindim de tam yarım kat yukarı çıktık ve hop asansör durdu. sanki o an kalbim yerinden fırlayacaktı, bu ne dedim yaaa  yani bu ne biri benmle dalgamı geçiyor kafa mı buluyo benimle? başladım bu kez ağlamaya hem korkudan hem sinirden, hem de kendime kızdığımdan yaklaşık bi 15 dk.da okulun asansöründe kaldıktan sora yemin ettim birdaha asansöre binmemeye 100 kat bıle çıkmam gerekse asla binmeyeceğim, o kabus dolu korku filmini anımsatan anları bır daha asla yaşamayacağım… edindiğim bu berbat tecrübelerden sonra kapalı olan hiçbir yerde duramıyorum, eğer camlarda demir varsa dış kapıyı asla kilitletmem, kapının üzerinde anahtar bırakmam, gecelambam açık olmazsa uyuyamam, fena halde takıntılı oldum yani elimde değil korkuyorum işte ne yapabilirim ki korkuyorumm.